۱۰ باور عجیب درباره آتلانتیس، شهر افسانه‌ای گمشده
دنیای ما پر از رازهای حل نشده است. با وجود دستاوردهای بزرگ در علم، هنوز بسیاری از رازها برای انسان ناشناخته باقی مانده‌اند. البته آتلانتیس مسلماً از این دسته نیست!
اکنون علم ثابت کرده که شهر افسانه‌ای آتلانتیس وجود خارجی ندارد و احتمالاً هرگز هم نداشته است؛ پس وقتی می‌شنویم که درباره «شهر گمشده» حرف می‌زنند، در حقیقت خبری نیست و تاکنون به هیچ شواهدی در این زمینه دست پیدا نکرده‌ایم.
با این حال همان‌طور که می‌دانید ما اطلاعات کمی درباره اقیانوس‌ها داریم؛ به طوری که اطلاعات ما از ستاره‌های بالای سرمان، بیشتر از اقیانوس‌های زیر پایمان است.
این موضوع در دامن زدن به شایعات نقشی چشم‌گیر دارد؛ شهرهای گمشده، گنجینه‌های پنهان، کشتی‌های افسانه‌های و … نه در اقیانوس‌ها، بلکه در تخیلات مردم وجود دارند و به همین شکل هنوز عده زیادی از جمعیت جهان تصور می‌کنند که آتلانتیس حقیقی است و نهایتاً یک روز آن را پیدا خواهیم کرد.
افلاطون، فیلسوف بزرگ یونایی اولین بار بیش از ۲۳۰۰ سال قبل به آتلانتیس اشاره کرد. از آن زمان بشر پیوسته به دنبال این شهر افسانه‌ای است. به گفته افلاطون آتلانتیس آرمان‌شهری پادشاهی در یک جزیره بوده که ۹۰۰۰ سال قبل از زمان او ناگهان در یک روز ناپدید شده است.
اگرچه همان‌طور که گفتیم، وجود این شهر توسط علم رد شده و هیچ ردی هم در تاریخ درباره آن وجود ندارد، اما هنوز هم باورهای عجیبی را در خصوص آتلانتیس می‌شنویم و حتی برخی دنبال کنندگان علم سوالات زیادی را براساس روایات افلاطون درباره آتلانتیس مطرح می‌کنند. در این مقاله به ۱۰ مورد جذاب از این موارد خواهیم پرداخت.
آتلانتیس کجاست؟
بزرگ‌ترین سوال درباره این موضوع، مکان قرارگیری آتلانتیس حتی در افسانه‌ها است. روایت‌ها این‌طور می‌گویند که آتلانتیس بعد از یک زمین لرزه یا سونامی در آب غرق شده است. به گفته افلاطون آتلانتیس جزیره‌ای پهناور در نزدیکی صخره جبل‌الطارق امروزی بوده که معبد پوزیدون (خدای دریا در افسانه‌های یونان باستان) و کانال‌های مشترک بنای اصلی آن را شکل داده بودند.
افلاطون اضافه می‌کند که این شهر زیر آب اکنون باید جایی در اقیانوس اطلس باشد. با این حال، هیچ فناوری به‌خصوصی تاکنون چنین چیزی را نشان نداده است. در حالی که برخی تئوری‌ها پیشنهاد می‌دهند که شاید آتلانتیس در دریای مدیترانه و نزدیک ساحل اسپانیا قرار گرفته باشد، برخی دیگر نیز به امکان وجود آن در زیر قطب جنوب اشاره کرده‌اند.
برای مدت طولانی ناحیه آزور در پرتغال مکان اصلی قرارگیری آتلانتیس در نظر گرفته می‌شد تا این که اخیراً برخی دانشمندان اعلام کردند اگر قرار باشد براساس روایات مکانی را برای کشف آتلانتیس در نظر بگیریم، آن مکان «کادیس» ناحیه‌ای بین پرتغال و مراکش امروزی خواهد بود.
ترتولیان (Terullianus) نویسنده مسیحی سال ۲۰۰ بعد از میلاد استدلال می‌کرد که آتلانتیس زمانی دور در اقیانوس اطلس وجود داشته و حتی طبق گفته‌های افلاطون، مجموعاً از قاره آسیا و لیبی کنونی بزرگ‌تر بوده است. با این حال با توجه به گفته‌های روایت می‌توان این‌طور برداشت کرد که آتلانتیس در نظر افلاطون اندازه‌ای برابر با «کرت»، بزرگ‌ترین جزیره یونان داشته است.
داستان عشق پوزیدون در آتلانتیس
در افسانه‌های یونان به این موضوع اشاره شده که خدای دریا در کهن‌شناسی این سرزمین عاشق زنی فانی به نام کلیتو شد و تصمیم گرفت برای محافظت از او، شهری را در یک جزیره دور افتاده اقیانوس بنا کرده و نام آن را آتلانتیس بنامد.
طبق داستانی دیگر، پوزیدون برای یافتن جزیره مناسب تمام جهان را جست و جو کرد تا در نهایت به منطقه آتلانتیس رسید. آن جزیره بزرگ‌ترین جزیره جهان بود و او متوجه شد که مردمش در مقایسه با سایر مردمان زیباتر و باهوش‌تر هستند. در این بین او عاشق زنی به نام کلیتو در این جزیره شد.
کاخ اسارت کلیتو
طبق روایات پوزیدون برای محافظت از معشوقه خود، خانه جدیدی در آتلانتیس ساخت که توسط حلقه‌های آب احاطه شده بود. پنج حلقه آب مذکور به وسیله پنج تونل به قسمت‌های دیگر جزیره متصل می‌شدند و به قدری بزرگ بودند که کشتی‌ها در آن‌ها تردد می‌کردند.
هر یک از این تونل‌ها توسط دروازه‌ها و برج‌های بزرگی احاطه شده و نگهبانی می‌شدند. پوزیدون دیوار منتهی به این حلقه‌ها را با مواد قرمز، مشکی و سفید ساخته و تزئین کرده بود.
براساس گفته داستان پوزیدون کلیتو را در تپه‌ای به نام «تپه کلیتو» زندانی کرده بود، زیرا از وفاداری او مطمئن نبود. این تپه توسط خندق‌ها و ستون‌های بلندی احاطه می‌شد.
مجسمه طلایی پوزیدون
افسانه‌ها این‌طور نقل می‌کنند که کلیتو از پوزیدون صاحب پنج جفت دو قلوی پسر شد که بزرگ‌ترین آن‌ها اطلس نام داشت. ده فرزند پوزیدون و کلیتو شهر بزرگ آتلانتیس را به ارث بردند و اطلس تبدیل به اولین حاکم آن شد.
باور بر این است که آن‌ها معبدی بزرگ و مجسمه‌ای طلایی برای پدر خود ساختند که او را سوار بر ارابه‌ای از بادها به تصویر می‌کشید.
شهری ثروتمند و خودکفا
افسانه‌ها ادعا می‌کنند که مردمان نیمه‌انسان-نیمه‌خدا در این شهر زندگی می‌کردند. آن‌ها کاملاً خودکفا بوده‌اند و حیوانات و غذاهایشان را مستقل پرورش می‌داده‌اند.
همچنین کشاورزان با کمک سیستم آبیاری پیشرفته آتلانتیس محصولات زیادی را در دشت‌های آن کشت می‌کرده‌اند. مردم این شهر در علوم مختلف هم مهارت داشته و ساختمان‌ها و سازه‌های زیبای بسیاری را با سنگ‌های مشکی و قرمز می‌ساخته‌اند.
مردم آتلانتیس به فلزات کمیاب و حتی آلیاژهایی مانند برنج دسترسی داشته‌اند و از کریستال‌های دست‌ساز خود برای انجام آزمایش‌ها بهره می‌گرفته‌اند.
قیام آتلانتیس
شاید با ادگار کیسی آشنا باشید. او ادعا می‌کرد که می‌تواند با فرو رفتن در حالت خلسه، جواب بسیاری از سوالات را پیدا کرده و حتی مردم را شفا دهد. به هر حال او باور داشت که به حقایقی جدید درباره آتلانتیس دست یافته و این شهر مرموز به زودی، دوباره مانند «خورشیدی که از دریا قیام می‌کند» قیام خواهد کرد.
او پیش‌بینی کرد که سرزمینی جدید در ساحل شرقی آمریکای شمالی ظاهر خواهد شد. او همچنین باور داشت که روح تعدادی از مردمان آتلانتیس در آمریکا وجود دارد تا دوره جدیدی از آگاهی و پیشرفت در این منطقه ایجاد شود. به هر حال علم هیچ یک از ۱۴ هزار خوانش او را به رسمیت نمی‌شناسد و هرگز مدرکی دال بر حقیقی بودن آن‌ها پیدا نشد.
ارتباط آتلانتیس با فرازمینی‌ها
برخی علاقه‌مندان این موضوع باور دارند که منشا شهر گمشده آتلانتیس به بیش از ۵۰ هزار سال پیش و منبعی فرازمینی در یکی از صورت‌های فلکی «شلیاق» می‌رسد.
این دسته باور دارند که عمر مردم این سرزمین به بیش از ۸۰۰ سال می‌رسیده و آن‌ها بسیار بلندتر و تنومندتر از انسان امروزی بوده‌اند. فارغ از این ادعا باید اشاره کنیم که نزدیک‌ترین ستاره این صورت فلکی ۲۶ سال و دورترین آن، ۳۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد.
قدرت‌های آتلانتیس
در همان راستا که برخی اشاره می‌کنند که شاید آتلانتیس روی مریخ بوده یا حتی یک گروه از بیگانگان در آن زندگی می‌کردند، بعضی به این باور رسیده‌اند که ساکنان آتلانتیس توانایی کنترل آب و هوا یا مدیریت آتشفشان‌ها را داشته‌اند.
امکان سفر در فضا-زمان یکی دیگر از مواردی است که به ساکنان آتلانتیس نسبت داده می‌شود. ما پیش‌تر در یک مقاله اشاره کردیم که چطور تا مدت‌ها باور عموم مردم بر این بود که مثلث برمودا به آتلانتیس مرتبط است و به همین خاطر کشتی‌ها و هواپیماها در این منطقه غرق می‌شوند.
البته که هیچ یک از این ادعاها نیز اساس و پایه‌ای ندارد و مورد مربوط به مثلث برمودا هم دهه‌ها پیش توسط علم رده شده است.
الهام گرفته شده از واقعیت؟
اگرچه چندین و چند بار اشاره کردیم که باید آتلانتیس را تنها به عنوان یک افسانه در نظر بگیریم اما برخی افراد پیشنهاد می‌دهند که شاید این داستان با الهام از پدیده‌های واقعی ساخته شده باشد.
از همین‌رو برخی دانشمندان به شواهدی اشاره کرده‌اند که نشان می‌دهد در زمانی بسیار دور مردمی در آن نقطه‌ای که افلاطون اشاره کرده، زندگی می‌کرده‌اند و ناگهان همه آثار مربوط به آن‌ها ناپدیده شده است. برخی جغرافیدان‌ها نیز اشاره کرده‌اند که یک قاره دقیقاً در همان مکان در مرور زمان ناپدید شده است.
با این حال جیمز روم، پروفسور کالج بارد در آناندیل نیویورک باور دارد که افلاطون این داستان را از خودش ساخته است تا برخی از تئوری‌های فلسفیش به‌خصوص تمدن ایده‌آل را بهتر به مردم توضیح دهد.
آتلانتیس چیست؟
افلاطون، فیلسوف بزرگ یونایی اولین بار بیش از ۲۳۰۰ سال قبل به آتلانتیس اشاره کرد. از آن زمان بشر پیوسته به دنبال این شهر افسانه‌ای است. به گفته افلاطون آتلانتیس آرمان‌شهری پادشاهی در یک جزیره بوده که ۹۰۰۰ سال قبل از زمان او ناگهان در یک روز ناپدید شده است.
آیا آتلانتیس واقعی است؟
وجود این شهر توسط علم رد شده و هیچ ردی هم در تاریخ درباره آن وجود ندارد، اما هنوز هم باورهای عجیبی را در خصوص آتلانتیس می‌شنویم و حتی برخی دنبال کنندگان علم سوالات زیادی را براساس روایات افلاطون درباره آتلانتیس مطرح می‌کنند.
آتلانتیس چه ارتباطی با افسانه‌های یونانی دارد؟
طبق روایات پوزیدون برای محافظت از معشوقه خود، خانه جدیدی در آتلانتیس ساخت که توسط حلقه‌های آب احاطه شده بود. پنج حلقه آب مذکور به وسیله پنج تونل به قسمت‌های دیگر جزیره متصل می‌شدند و به قدری بزرگ بودند که کشتی‌ها در آن‌ها تردد می‌کردند.
0 دیدگاه