حقایقی جالب از کره ماه
ماه چیست؟
ماه تنها قمر سیاره ی زمین است که با بازتاباندن نور خورشید، شب های زمین را کمی روشن می کند. ماه پنجمین قمر طبیعی بزرگ در سامانه ی خورشیدی در میان ۱۷۳ قمر موجود در این سامانه است. قطر سیاره ماه حدود ۳٬۴۷۶ کیلومتر است.
جو ندارد و در پهنه ی آن دهانه های برخوردی در پی برخورد سنگ های آسمانی پدید آمده است. مساحت سطح آن حدود ۳۸ میلیون کیلومتر مربع (دقیق تر ۳۷ میلیون و ۹۳۰ هزار) است که در مقام مقایسه از مساحت قاره آسیا کمتر است.
کره ماه چهاردهمین جسم در سامانه خورشیدی بر پایه ی جرم و حجم می باشد. قطر کره ی ماه یک چهارم کره ی زمین است و هیچ سیاره ی دیگری در سامانه ی خورشیدی، نسبت به اندازه ی خود، دورگردی به این بزرگی ندارد. چگالی ماه چهار پنجم چگالی زمین است.
انسان ها از قدیم از کره ی ماه و چرخش منظم آن برای گاه شماری، به ویژه در کشاورزی، بهره می گرفتند. مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت یابی و ناوبری استفاده می کردند؛ سیاره ماه همچنین در اسطوره های اقوام حضور زیادی داشته و در برخی فرهنگ ها حتی آن را به عنوان یک ایزد پرستش می کرده اند.
گرانش (جاذبه ی) ماه باعث به وجود آمدن جذر و مد آب های کره ی زمین می شود. گرانش کره ی ماه همچنین باعث باثبات ماندن محور گردش زمین به دور خود می شود که درصورت عدم وجود ماه، انحراف محوری زمین مرتباً تغییر می کرد و این امر باعث آشفته شدن آب و هوا و فصل ها در زمین می شد.
ماه برخلاف زمین دارای اکوسیستم زنده برسطح خود نیست که با استفاده از آن انسان ها بتوانند به کشاورزی و رشد دام برای مصارف مختلف بپردازند.
یکی دیگر از تفاوت های ماه با زمین، آسیب پذیر بودن ماه در برابر اشعه های کیهانی و طوفان های خورشیدی به نسبت زمین است.
همانطور که گفته شد بر روی ماه هیچ جوی وجود ندارد ولی طبق بررسی های صورت گرفته بر روی ماه یخ وجود دارد و دانشمندان ناسا معتقد بر آن هستند که این یخ ناشی از ذرات رها شده از دنباله دارها هست که در سطح سرد ماه تبدیل به یخ می شود.
کره ماه ناپدید خواهد شد
مدارماه هر سال ۴ سانتیمتر از زمین دورتر می شود، یعنی طی ۵۰۰ میلیون سال آینده کره ماه ۱۴۶۰۰ مایل (حدود ۲۳۴۹۶ کیلومتر) از مکان فعلی اش دورتر خواهد بود.
کره ماه کامل را می توان از روی زمین مشاهده کرد؟!
بیشتر کتاب های مرجع در این مورد این گونه اعلام کرده اند که هرگز نمی توان کره کامل ماه را از سطح زمین مشاهده کرد و حداکثر ما می توانیم نیمی از آن را مشاهده کنیم. اما حقیقت این است که در طول مدار بیضوی ما می توانیم حدودا 59 درصد کره ماه را از سطح زمین به خوبی مشاهده کنیم که شاید برای شما جالب باشد.
از این رو 41 درصد باقی کره ماه به هیچ وجه قابل مشاهده از کره زمین نیست و قطعا اگر کسی در این 41 درصد ماه قرار بگیرد، قطعا نمی تواند کره زمین را مشاهده کند!
در زمینه آب، تا چند دهه پیش، محققان اعتقاد داشتند بر سطح ماه آب وجود ندارد، اما مطالعات نشان داده است مولکول های آب بر سطح ماه وجود دارد که با جمع آوری آنها می توان به منابع آب مایع دست پیدا کرد.
افزون بر منابع آب در اتمسفرماه، یکی دیگر از منابع تامین آب در کره ماه، باد‌های خورشیدی است. در اثر باد‌های خورشیدی پروتون ها با الکترون هایی که بر روی کره ماه وجود دارند برخورد می کنند و اتم هیدروژن را تولید می کنند.
سایه ها بر روی کره ماه تیره تر از روی زمین هستند
فضانوردانی که به کره ماه رفتند خیلی زود متوجه می شدند سایه ی آن ها روی این سیاره بسیار تیره تر از روی زمین است. لایه ی جوی که نور را پراکنده و باعث تشکیل سایه بر روی زمین می شود، در ماه وجود ندارد. نور خورشید و نوری که از کره ی زمین به ماه می رسد، برای تشکیل سایه روی ماه کافی است اما سایه ها بسیار تاریک تر هستند.
به طور تقریبی 1 ماه طول می کشد که ماه به دور زمین بچرخد. دوره گردش ماه کامل به دور زمین 27 روز است که این گردش کامل نامیده می شود. اما دوره بین 1 ماه تا ماه جدید از دید زمینی 29.53 روز است که آن را ماه قمری می نامند.
اتمسفر ماه صفر می باشد؟!
همان گونه که می دانید، اتمسفر موجود در جو کره زمین، بدین معنا می باشد که می تواند با خاصیت هایی که دارد در مقابل اشعه های خطرناک و آسیب رسان کهکشانی و حتی در کاهش میزان نور خورشید به میزان قابل توجهی موثر واقع شود. اما این حالت خوش بینانه ای در کره زمین است که ماه دارای صفر میزان اتمسفر است و این بدین معنا است که ماه در مقابل اشعه های بسیار خطرناک، مقاوم نیست.
همچنین یکی دیگر از معانی کمبود اتمسفر در کره ماه، این است که هیچ صدایی در کره قابل شنیدن نیست و آسمان همیشه سیاه و تیره می باشد!!
در کره ماه چه میگذرد
کره ماه منطقه زمانی منحصر به خود را دارد. منطقه ی زمانی کره ماه را «زمان استاندارد ماه» می گویند اما این زمان مطابق با زمانی که بر روی زمین وجود دارد نیست. زمان بر رویماه کاملا متفاوت از زمین است؛ به طوری که در این سیاره یک سال به ۱۲ «روز» تقسیم می شود و هر روز آن معادل یک ماه بر روی کره زمین است. هر یک از «روز» ها به نام ۱۲ فضانوردی است که قدم به این سیاره گذاشته اند.
این «روز»ها خود به ۳۰ «چرخه» تقسیم می شود که در ادامه به ساعت ها، دقیقه ها و ثانیه ها مجزا می شوند. تقویم ماه از لحظه ی قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ، فضانورد امریکایی بر روی کره ماه آغاز شد. سال اول، روز اول و چرخه ی اول در این سیاره به روز ۲۱ جولای سال ۱۹۶۹ در ساعت جهانی ۰۲:۵۶:۱۵ بر می گردد.
در ماه، یک مجسمه واقعی وجود دارد: “فضانورد بر زمین افتاده”. خدمه آپولو ۱۵ یک مجسمه آلومینیومی را روی سطح به جا گذاشتند که نمادی از فضانوردانی است که به اکتشافات فضایی کمک کرده اند و زندگی خود را در این راه از دست داده اند و همچنین یک لوح یادبود با نام ۱۴ فضانوردی که تا آن زمان کشته شده بودند. در میان آنها می توان به خدمه آپولو-۱ که در زمان تمرین آتش گرفتند و سوختند، همچنین فضانوردان روس، سایوز-۱۱ که در زمان بازگشت به زمین کشته شدند، همچنین یوری گاگارین و ولادیمیر کاماروف، فضانورد سایوز-۱ که چتر نجات سفینه اش کار نکرد و بر اثر برخورد به زمین فوت شد اشاره کرد.
0 دیدگاه